ลูกสาวกวี
ลูกสาวกวีฆ่าตัวตายในยามฟ้าสาง
แทบไม่มีใครเชื่อ
กวีเลี้ยงลูกของเขาได้ดี
เขาเคยบอกจะปลูกฝังให้เธอเป็นกวีบ้าง
สอนถ้อยคำ เป็นสรรพาวุธ
พร้อมรบ-ความสงบแห่งตัวอักษร
และเขาก็ฉีดความเศร้าแบบกวีให้เธอเมื่อย่ำค่ำ
โอ้ อินเจ็คชั่น
ความเศร้าของกวีเป็นสิ่งที่มิอาจทานทน
ลูกสาวกวีฆ่าตัวตายในยามฟ้าสาง
แทบไม่มีใครเชื่อ
เขาเคยบอกจะปลูกฝังให้เธอเป็นกวีบ้าง
หมา
หมา รักเจ้านายที่สุดเลยนะ
โอ๊ยอย่าตี อย่าดึงหาง
เจ็บนะ ห้ามดึงหาง ห้ามตี เจ็บนะ
จะกัดนะ
แล้วพอกัด ก็ถูกหาว่าเป็นหมาไม่ดี
ถูกตีแล้วก็ถูกดึงหางอีก
ก็กัดเพราะเจ้านายตีแล้วก็ดึงหางนี่นา
จะกัดอีกนะ
แง แง แง ถูกหาว่าเป็นหมาไม่ดีแล้ว ถูกหาว่าเป็นหมาจอมกัด
ถูกเอาทิ้ง ถูกยกให้คนอื่น
หมา เสียใจ
แม้คนมากมายจะบอกว่า ดีแล้วที่หมาไม่ต้องถูกตีอีกแล้วนะ ไม่ต้องถูกดึงหางอีกแล้ว
ไม่ต้องอยู่กับเจ้านายแบบนั้นแล้วนะ
ไม่ต้องเจ็บแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น
หมาก็คิดถึงเจ้านายที่เคยลูบหัวตอนใจดี
แล้วก็หอนออกมาอย่างแสนเศร้า
ในยามค่ำคืน
...
รอเธอกลับบ้าน
ไม่รู้รู้หรือเปล่าว่าคิดถึง
รู้หรือเปล่าว่าคะนึงห่วงแค่ไหน
ไม่รู้รู้หรือไม่เล่าเจ้าคนไกล
รู้บ้างไหมเฝ้าอาลัยทุกวันคืน
จะให้ต้องล้มเจ็บอีกกี่แสน
จะให้ต้องตายทั่วแดนอีกกี่หมื่น
จะให้ศพท่วมถึงดาวไร้คราวฟื้น
หรือจึงจะให้หวนกลืนและคืนมา
สงครามต่อพ่อคนไกลไม่ได้กลับ
ยังคงจับปืนยาวในราวป่า
นานแค่ไหนพ่อจึงจะกลับมา
ฤๅจะเหลือแต่ชายผ้าที่คลุมโลง
เพราะทหารแดนหน้ายังท้าสู้
เมียที่เฝ้ารออยู่ใจว่างโหวง
เพราะผู้นำยังยืนยันให้อยู่โยง
กลัวใส่โลงส่งกลับมากลัวลาไกล
เพราะทหารแดนหน้ายังท้าสู้
เลยกลัวพ่อจะไม่อยู่...เข้าใจไหม
ภาวนาทุกวันหวั่นทรวงใน
ขอพ่ออย่า ตายไป ในสงคราม
การประชุมเตรียมฆ่านกพิราบ
พวกเขาประชุมกันว่า
เขาจะฆ่านกพิราบให้หมดหาย
ฉันแอบฟังหัวใจหวังวางวอดวาย
นกพิราบจะตายกันหมดเมือง
พวกเขาเกลียดชังนกพิราบ
จึงจะปราบตัวใดกระด้างเดื่อง
จะยิงแน่แลรีดเลือดให้นองเนือง
แล้วในเมืองจะได้ดีศิวิไลซ์
พวกเขาวางแผนฆ่านกพิราบ
ตัวใดคาบไม้สร้างบ้านจะผลาญไหม้
จะทุบไข่เผาขนลนด้วยไฟ
ให้สิ้นไปหมดกันไม่หวั่นกลัว
พวกเขาตกลงกันตะวันรุ่ง
จะราดน้ำมันทั้งทุ่งไฟท่วมหัว
ฉันแอบฟังหลังประตูตัวสั่นรัว
ตัดสินใจลืมกลัวก้าวเข้าไป
ฉันยกปืน ยิงไป เขาตายหมด
เลือดทุกหยดราดรดลงลามไหล
ไม่มีใครจะฆ่านกอีกต่อไป
แต่ฉันทำคนตายไปเหมือนกัน
ฉันได้ลงมือฆ่านกพิราบ
ล้อมปราบยิงตายจนหมดนั่น
เขาก็เป็นนกพิราบเหมือนเหมือนกัน
ฉันลืมไป เรื่องนั้น ฉันเสียใจ
ลูกสาวกวีฆ่าตัวตายในยามฟ้าสาง
แทบไม่มีใครเชื่อ
กวีเลี้ยงลูกของเขาได้ดี
เขาเคยบอกจะปลูกฝังให้เธอเป็นกวีบ้าง
สอนถ้อยคำ เป็นสรรพาวุธ
พร้อมรบ-ความสงบแห่งตัวอักษร
และเขาก็ฉีดความเศร้าแบบกวีให้เธอเมื่อย่ำค่ำ
โอ้ อินเจ็คชั่น
ความเศร้าของกวีเป็นสิ่งที่มิอาจทานทน
ลูกสาวกวีฆ่าตัวตายในยามฟ้าสาง
แทบไม่มีใครเชื่อ
เขาเคยบอกจะปลูกฝังให้เธอเป็นกวีบ้าง
หมา
หมา รักเจ้านายที่สุดเลยนะ
โอ๊ยอย่าตี อย่าดึงหาง
เจ็บนะ ห้ามดึงหาง ห้ามตี เจ็บนะ
จะกัดนะ
แล้วพอกัด ก็ถูกหาว่าเป็นหมาไม่ดี
ถูกตีแล้วก็ถูกดึงหางอีก
ก็กัดเพราะเจ้านายตีแล้วก็ดึงหางนี่นา
จะกัดอีกนะ
แง แง แง ถูกหาว่าเป็นหมาไม่ดีแล้ว ถูกหาว่าเป็นหมาจอมกัด
ถูกเอาทิ้ง ถูกยกให้คนอื่น
หมา เสียใจ
แม้คนมากมายจะบอกว่า ดีแล้วที่หมาไม่ต้องถูกตีอีกแล้วนะ ไม่ต้องถูกดึงหางอีกแล้ว
ไม่ต้องอยู่กับเจ้านายแบบนั้นแล้วนะ
ไม่ต้องเจ็บแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น
หมาก็คิดถึงเจ้านายที่เคยลูบหัวตอนใจดี
แล้วก็หอนออกมาอย่างแสนเศร้า
ในยามค่ำคืน
...
รอเธอกลับบ้าน
ไม่รู้รู้หรือเปล่าว่าคิดถึง
รู้หรือเปล่าว่าคะนึงห่วงแค่ไหน
ไม่รู้รู้หรือไม่เล่าเจ้าคนไกล
รู้บ้างไหมเฝ้าอาลัยทุกวันคืน
จะให้ต้องล้มเจ็บอีกกี่แสน
จะให้ต้องตายทั่วแดนอีกกี่หมื่น
จะให้ศพท่วมถึงดาวไร้คราวฟื้น
หรือจึงจะให้หวนกลืนและคืนมา
สงครามต่อพ่อคนไกลไม่ได้กลับ
ยังคงจับปืนยาวในราวป่า
นานแค่ไหนพ่อจึงจะกลับมา
ฤๅจะเหลือแต่ชายผ้าที่คลุมโลง
เพราะทหารแดนหน้ายังท้าสู้
เมียที่เฝ้ารออยู่ใจว่างโหวง
เพราะผู้นำยังยืนยันให้อยู่โยง
กลัวใส่โลงส่งกลับมากลัวลาไกล
เพราะทหารแดนหน้ายังท้าสู้
เลยกลัวพ่อจะไม่อยู่...เข้าใจไหม
ภาวนาทุกวันหวั่นทรวงใน
ขอพ่ออย่า ตายไป ในสงคราม
การประชุมเตรียมฆ่านกพิราบ
พวกเขาประชุมกันว่า
เขาจะฆ่านกพิราบให้หมดหาย
ฉันแอบฟังหัวใจหวังวางวอดวาย
นกพิราบจะตายกันหมดเมือง
พวกเขาเกลียดชังนกพิราบ
จึงจะปราบตัวใดกระด้างเดื่อง
จะยิงแน่แลรีดเลือดให้นองเนือง
แล้วในเมืองจะได้ดีศิวิไลซ์
พวกเขาวางแผนฆ่านกพิราบ
ตัวใดคาบไม้สร้างบ้านจะผลาญไหม้
จะทุบไข่เผาขนลนด้วยไฟ
ให้สิ้นไปหมดกันไม่หวั่นกลัว
พวกเขาตกลงกันตะวันรุ่ง
จะราดน้ำมันทั้งทุ่งไฟท่วมหัว
ฉันแอบฟังหลังประตูตัวสั่นรัว
ตัดสินใจลืมกลัวก้าวเข้าไป
ฉันยกปืน ยิงไป เขาตายหมด
เลือดทุกหยดราดรดลงลามไหล
ไม่มีใครจะฆ่านกอีกต่อไป
แต่ฉันทำคนตายไปเหมือนกัน
ฉันได้ลงมือฆ่านกพิราบ
ล้อมปราบยิงตายจนหมดนั่น
เขาก็เป็นนกพิราบเหมือนเหมือนกัน
ฉันลืมไป เรื่องนั้น ฉันเสียใจ